Vastberaden liep ik het kantoor binnen van de chirurg. Ik ging een afspraak maken. Twee jaar gespaard, iedere euro gedraaid. Een half jaar geleden had ik zelfs drie jobs. Mijn doel was in zicht. Zelfs op het werk wisten ze er al van. Ergens in oktober/november zou ik een tijdje afwezig zijn. Sowieso het vel op mijn armen weg. Sowieso borstvergroting. Eén cup. Niet overdrijven. Misschien het vel aan mijn onderbuikje. Maar wat volgde was slecht nieuws. Of een opluchting?
Ik was al naar een paar chirurgen geweest. De ene was te oud. De andere had niet eens naar mijn veloverschotten gekeken toen hij zei dat hij mij zou opereren. Een collega van mij had een heel mooie, subtiele borstvergroting gehad en raadde mij een derde chirurg aan. Dat is trouwens een van de beste manieren om bij een goede chirurg terecht te komen. Rondvragen en recensies lezen. Chirurgen, restaurants en vakantiebestemmingen.
Na een lange wachttijd, kon ik eindelijk bij hem terecht. Charmant, vriendelijk, betrouwbaar. Maar ook eerlijk. Na een lang gesprek besloot ik om niets te laten doen. Niets. Hij bezorgde mij een krop in mijn keel als hij sprak over de armoperaties waarbij één op twee (50%!) zware complicaties krijgt en dikke, jeukende littekens (wild vlees) overhoudt. Hij stelde mij ook gerust en vertelde dat er allemaal iets aan te doen is en dat bijna 100% erg gelukkig is nadien, maar dat je er wel wat centen en tijd voor moet over hebben. Soms duurt het tot drie jaar eer alles in orde is en de littekens genezen zijn. Drie jaar niet in de zon kunnen lopen. Drie jaar verzorgen. Drie jaar jeuk.
Nadien deed me dat ook nadenken: die lange, witte littekens op mijn bovenarmen (tot voorbij mijn ellebogen). Wat is er erger? Littekens of ‘bingowings’? Natuurlijk is het wat frustrerend, omdat ik zoveel tijd heb gestoken (en nog steek) in het vormen van mijn armen en schouders en dat je er bijna niets van ziet… Langs de andere kant zou ik ze ook nooit gehad hebben als ik deze succesvolle #weightlossjourney niet had afgelegd. Tot vorig jaar droeg ik om mijn flubberarmen te verbergen wel vaker lange mouwen, maar ik merk dat ik er mij minder en minder van aantrek (en dat mijn kleren minder en minder om het lijf hebben – sorry, not sorry).
Over de borstvergroting twijfelde ik al langer. Het vel is wat strakker getrokken nu er wat tijd over gegaan is en door in een lingeriewinkel te werken, besef ik hoeveel geluk ik heb met mijn ‘kleintjes’. Bovendien is het gevoel om zonder bh te kunnen rondlopen fan-tastisch! En ook daarin was de chirurg redelijk duidelijk: Bij mij zou je de prothese zien. Een andere optie zou zijn om de prothese achter mijn borstspier te plaatsen, maar ik heb schrik voor de pijn dat dat met zich meebrengt. En bovendien, omdat je spier aan je borstbeen moet blijven hangen, zorgt dat niet noodzakelijk voor een mooier decolleté (en dat was net wat ik wilde).
Dan liet ik ook nog naar mijn buik kijken. Omdat het niet erg genoeg was, kon hij niet veel doen aan mijn ‘droevige navel’. Mijn onderbuik zou echter perfect strakker te maken zijn. Al was het effect eigenlijk minimaal. Niets wat shapewear niet kan (en ik zit aan de bron he, personeelskorting enzo). En ik draag het zelfs zelden. De vorige keer toen ik (door de warmte) twijfelde of ik wel shapewear zou dragen onder mijn bodycon dress en de mening van mijn vriend vroeg, zag hij zelfs geen verschil.
Oké het zou leuk zijn als ik dat ‘rolletje’ niet zou hebben als ik in de fitness een croptrop droeg, maar langs de andere kant: Als het mij echt zo hard zou storen, zou ik geen naveltopjes dragen hé! Mijn zelfvertrouwen lijdt alleszins niet onder mijn veloverschot. Ik voel me ook niet minder vrouw. Ik vergelijk mezelf met wie ik twee jaar geleden was en ik ben er fysiek en mentaal enkel op vooruit gegaan. Mijn zelfvertrouwen is meestal erg groot, groter dan bij de meeste van mijn collega’s, vriendinnen en #fitfam. Natuurlijk ben ik soms onzeker en als ik commentaar zou krijgen over mijn ‘bingowings’ zou ik even moeten slikken, maar: Ik heb er nog.nooit commentaar over gekregen. Zo erg zal het dan dus wel niet zijn… Oordeel zelf, zou ik zeggen.
Het klinkt misschien raar, maar het feit dat ik nu geen operaties meer ga laten doen, is op de ene of andere manier ook een opluchting. Zou jij ooit aan jezelf laten werken? Heb jij een operatie laten doen nadat je veel bent afgevallen? Ga een kijkje nemen op mijn instagram en laat het mij weten in de reacties.