Amelianna is zes weken. Zes weken een prachtbaby. Zes weken geluk. Zes weken 24/7 voeden en pampers vervangen, maar haar snoetje maakt alles goed! Het is het soort baby dat bij vrouwen die niet zeker weten of ze kinderen zouden willen, hun eierstokken doet schreeuwen! Een prachtige meid met een volle bos licht krullend haar. Een donkere versie van mezelf als het ware! Een griet met een attitude en eten is haar belangrijkste hobby. Daarbij stoppen de gelijkenissen.. Ahum 😉
Ik wil deze blogpost positief beginnen, want haar leventje begon niet zo geweldig. Niet voor haar, maar ook niet voor mij… Gelukkig is haar leven nu wel amazing: Altijd toegang tot de borst, die ze ook echt néémt (*nipples are crying*), een tiental plekken om te slapen (en toch slaapt ze liever op iemand of in de zetel en dat mag ze) en al evenveel dekentjes. Ze komt niets tekort. Of jawel… Jammer genoeg wel… Mijn borstmelk voldoet niet en dat heeft alles te maken met de eerste 72 uur van haar leven…
De bevalling
Op 12/2/22 werd Amelianna geboren om 14u10 na eigenlijk een prachtige bevalling. Het begon de avond ervoor rond 22u met het verliezen van de bloedprop. Het kan dan nog uren of weken duren dus ik was niet bezorgd, maar toen ik opnieuw voorweeën begon te krijgen (ik had aan en af al twee weken voorweeën) begon het mij een beetje te dagen. Mijn vriend kwam thuis van zijn werk om 23u. Het was vrijdagavond. Ik denk dat mijn lichaam dacht: Ja, tis weekend, het moet nu want nu is er tijd. Ik ging naar bed maar kon niet slapen, want ik besefte dat het begonnen was. Om 1u30 brak mijn water en meteen begonnen de weeën harder te worden. Ik nam een douche om het vruchtwater weg te spoelen en ik waste rustig mijn haar. Ik scheerde zelfs nog mijn benen, want de vroedvrouw zou eens harige benen moeten vastnemen… lol. Ik was dus heel gerust. Ik zocht op op het internet dat je normaal gezien twee uur na het breken van de vliezen echt wel naar het ziekenhuis moest, maar dat bleek niet zo te zijn. Oh en van die vijf minuten rust en 30 seconden wee was ook niets van waar. Het was eerder andersom, maar niet gigantisch pijnlijk. Ik belde naar materniteit, maar die zeiden toch nog even thuis te blijven, want het ging met een eerste toch kei lang duren. Ik verbeet de weeën alleen tot 6u. Mijn vriend moest niet ook met een slaaptekort zitten, was mijn redenering. En hij kon toch niet veel doen. Of jawel: Misschien kon hij op dat moment nog wel de houdingen van de kiné mee doen enzo… Later was dat alleszins echt het laatste wat ik wilde! Ik werd opgenomen in het ziekenhuis om 7u met nog maar drie centimeter ontsluiting, maar ik had een continue weeënstorm waarin ik bijna geen pauze kreeg om te bekomen. Tegelijkertijd waren (volgens mij) de weeën niet sterk en vorderde het daarom zo slecht: Om 11u had ik 7cm ontsluiting. Ik voelde de hele tijd druk langs achter alsof ik naar het toilet moest, maar het was intussen meer dan 12u geleden dat ik iets gegeten had. Ik had ook al gal overgegeven, dus de verpleegster verzekerde mij dat het het hoofdje was. Op de laatste controle lag ze vrijwel helemaal juist, maar ze was dus terug naar boven gedraaid: Een sterrenkijker. Vandaar dus rugweeën.
Ik smeekte om 11u om een epidurale en de verpleegster voelde zich schuldig: “Maar je had dat eerder mogen vragen hoor!” Ik ging het weeral zonder doen, want mijn moeder en schoonzus hadden het ook zonder gedaan (sidenote: die hun bevallingen duurden maar enkele uren en die hadden zelfs de tijd niet meer voor een epidurale). Ik denk dat het in mijn geval ook weinig scheelde, want nog geen vijf minuten later stond de anesthesist in de kamer. Ik kreeg ook weeënopwerkkers nu ik toch pijnvrij was en ze gaven mij een kussen. Ik denk dat ik echt nog een half uurtje geslapen heb. Intussen brachten ze eten voor mijn vriend, die dat absurd en heel gek vond. Hij wilde dat de hele tijd aan mij geven, maar dat mocht natuurlijk niet. Om 13u voelde ik terug pijn. Ik had blijkbaar mogen vragen om extra verdoving, want ze hadden een lijn aangesloten. Dat wist ik niet. De vroedvrouw gaf verdoving bij, maar het was eigenlijk al tijd om te persen. Ik perste 40 minuten, met gesloten ogen. Omdat ik enkel druk voelde, was het moeilijk te weten hoe ik moest duwen. Ze hebben mij enkele keren moeten bij de les halen, aangezien ik nog steeds de neiging had te puffen. Mijn vriend hield zich wijselijk stil, of misschien werd het voor hem ook allemaal wat veel op dat moment… Hij heeft het echt fantastisch gedaan de hele tijd trouwens!
Al bij de eerste perswee zei de gynaecoloog dat het een knip ging worden. Ik zei dat ik het wel ging kunnen en dat we nog even moesten wachten, maar ze hadden natuurlijk een beter zicht op de situatie, de omvang van haar hoofd (95e percentiel jawadde) en hoe ze lag. Omdat ze zo lang al zo diep lag door die voorweeën, kwam ze er met een punthoofd uit. Bij de laatste perswee riep de gynaecoloog (die mij de hele tijd mevrouw Peeters genoemd had) “Leen, doe uw ogen open want dit wil je niet missen”. En wauw. Wat ik zag was fenomenaal. Amelianna kwam eruit met haar ogen open en ze keek mij direct vol in mijn ogen aan. Het mooiste moment van mijn leven denk ik. Ik ben die gynaecoloog nog elke dag dankbaar want elke dag wordt ik wakker met dat beeld van die grote grijze ogen, dat alienhoofdje en dat glibberige lichaampje!
Ze legden haar na het wassen opnieuw op mij en dan begonnen ze met die borstvoeding op gang te trekken. Ondertussen werd ze gemonitord, maar een stagiaire plaatste de plakkers verkeerd, waardoor de eerste lezing in de 80 was qua zuurstofgehalte. Ze moest naar de nicu, hoewel dat echt niet nodig was. Ze vonden ook dat ze niet hard genoeg huilde. Je zou haar nu eens moeten horen 😉
Verblijf in het ziekenhuis
Normaal gezien ging ze een nacht op nicu blijven, maar dat werden gelukkig maar enkele uren. Toen ze zagen dat het borstvoeding geven goed ging, mocht ze terug mee naar de kamer. Maar er was wel iets anders…
In het begin van de zwangerschap (op 5 weken) ben ik positief getest op toxoplasmose. Dat is dus een ziekte die je maar 1x kunt hebben en Bibi krijgt dat wanneer ik net (of nog net niet) zwanger was. Zeker waren ze daar dus niet van. Tijdens de zwangerschap had ik daardoor veel extra echo’s en onderzoeken, maar werd ik wel gerustgesteld: Er was niets met de baby. Maar na de geboorte kwam opeens de kinderarts binnengewalst om toch nog extra onderzoeken te doen met haar en aangezien ik in het weekend bevallen ben, kon dat niet dan al gepland worden. We moesten dus een dag langer in de kliniek blijven, sowieso al. Dit is erg belangrijk voor de rest van het verhaal! Ze kreeg op maandag en dinsdag extra onderzoeken, maar alles was oké. Dus die toxoplasmose, daar moeten we ons helemaal geen zorgen meer over maken! Wat wel gek is, is dat hoewel Amelianna misschien wel 10 artsen en evenveel verpleegkundigen gezien had op die paar dagen tijd, dat niemand heft échte probleem zag…
Op zaterdag en zondag was mijn vriend de hele dag bij ons en toen hij zondagavond naar huis ging, begon ik iets vreemd te merken aan Amelianna: Ze dronk slecht en was héél suf. Het was misschien ook allemaal wat veel en ik had haar misschien niet lang genoeg laten slapen met al de facetimegesprekken met onze familie. Dus oké. Maar het ging van kwaad naar erger. Ik drukte misschien wel ieder uur op mijn belletje: “Ze heeft reflux”, “Ze moet slapen maar heeft het lastig”, “Ze heeft een tutje nodig”, “Ze heeft honger.” Ieder keer iets anders. Ik legde haar continu aan tot mijn tepels paars zagen.
Van zaterdag op zondag had ik niet geslapen omdat er een vrouw bij me op de kamer lag met een huilbaby die de hele nacht door krijste (terwijl die van mij vredig lag te slapen), maar de tweede nacht was mijn kindje de huilbaby. Ik wist dat er iets was. “Ze is veranderd, zo ken ik haar niet”, vertelde ik aan de vroedvrouwen van wacht die nacht. Geen gehoor. “U bent nog geen drie dagen moeder, maar ik heb 30 jaar ervaring en ik weet dat de tweede nacht moeilijker loopt.” Ik vroeg of ze me wilden helpen met de borstvoeding, want ik had de indruk dat ze sabbelde en niet dronk. Maar ze lag goed aan en de eerste minuten dronk ze goed en niemand bleef eens wat langer staan, dus ze geloofden mij niet… Het is duidelijk dat die mensen onder gigantische druk staan en te weinig tijd krijgen per patiënt (in combinatie met hun ego). En Amelianna was daar de dupe van!
Ik raakte gefrustreerd en ik werd heel droevig van de situatie, niemand nam mij serieus. De dag nadien (maandag) was ik “dedie met de ‘babyblues'” en liet zelfs iemand van logistiek niet na een opmerking te geven toen ze mijn eten kwam brengen en ik zat te wenen bij mijn vriend uit frustratie. Ondertussen was mijn baby (in mijn ogen) halfdood: Ze reageerde amper, ze was lathargisch en suf, ze dronk bijna niet overdag en als ze dronk was het sabbelen en ze viel in slaap vallen aan de borst. s Nachts huilde ze, nee krijste ze (van de honger dus). Dat was maandag, waarop ze dus al die onderzoeken had van zowel kinderarts als oogarts en het labo kwam ook langs om haar te prikken. Een baby die geen kick geeft als je haar tot wel drie keer toe moet prikken omdat je geen ader kan vinden, dat doet geen belletje rinkelen? En een oogarts die niet gezien had dat mijn baby haar ogen geel zagen…
Amelianna had dus geelzucht. Symptomen, buiten de gele ogen en huid (“ja maar met haar kleurtje zagen we dat niet he”… systemic racism much…) zijn sufheid, slecht drinken, veel slapen,… Mijn baby was dus een standaard case en iemand met “30 jAar ErVarIng” (kots) had dat nu toch moeten zien, niet? Op zich is een hoog bilirubinegehalte helemaal niet erg en dat komt veel voor, maar ze testen daar maar op op de dag dat je naar huis gaat. Omdat wij pas dinsdag naar huis mochten ipv maandag, zijn daar 24u langer over gegaan en had ze zeer hoge waarden. Pas op dinsdag hebben ze haar dus getest, terwijl ik op maandag te horen kreeg dat ik blij mocht zijn met zo’n rustige baby nadat ik opnieuw voor de 100e keer om hulp smeekte. Na alweer een slapeloze nacht “Haar ritme is een beetje omgekeerd, maar dat komt nog voor, geen zorgen” van maandag op dinsdag was ik er klaar mee toen ik ontdekte dat een vroedvrouw mijn belletje afgedrukt had zonder te komen kijken. Een uur lag ik te wachten op hulp. Ik belde opnieuw en pas een half uur nadien kwam er iemand. Amelianna was intussen ook meer dan 10% van haar lichaamsgewicht kwijt (nogmaals had dat een belletje moeten doen rinkelen als de borstvoeding zogezegd zo goed liep iedere keer ze kwamen kijken). Ik was op, ik had al niet meer geslapen sinds donderdag op dat moment en ik begon inderdaad te denken dat het aan mij lag. Ik had het wat opgegeven eigenlijk. En het doet echt fysiek pijn om dat te schrijven. Ze drongen bijvoeding op en Amelianna kreeg kunstvoeding terwijl ik met stuwing zat langs de rechterkant. iets waar ze dus niets mee gedaan hebben en dat is dus ook gewoon terug weggegaan (de borstvoeding is dus kapot gemaakt op dat moment).
Toen ik dinsdag een zeer enthousiaste, zorgzame en jonge vroedvrouw als vaste verpleegster kreeg, was ik dus niet echt meer te genieten. Ze kwam me bezoeken op het moment dat haar shift begon (eigenlijk om Amelianna mee te helpen wassen) en zag meteen dat er iets niet klopte. Ze deed de test dus op dinsdagochtend in plaats van dinsdagnamiddag, zoals gepland. Ze had gezien dat ze er niet te veel tijd meer mocht laten overgaan. De behandeling voor geelzucht is onder een blauwe lamp liggen. Da’s al. That is literally alles dat ze hadden moeten doen. En ze hadden daar maandag al mee kunnen beginnen als ze geluisterd hadden. Maar in de plaats moesten we nog 18u langer blijven. Ze bleven haar bijvoeding geven want ‘hoe meer ze drinkt hoe sneller het uit haar systeem is’. Ik legde haar nog zoveel mogelijk aan, maar je kan zo’n baby niet elk uur van onder die lamp uit halen. Dus we moesten haar veel voeding geven om de drie uur om het doenbaar te houden. En dat betekende eerst aan de borst, maar dan altijd nog bijvoeding aangezien ze er niet genoeg uitkreeg.
En dat is mijn grootste pijn momenteel. Als je kies voor kunstvoeding omdat je geen borstvoeding wil geven, akkoord! Kunstvoeding is zo goed en lijkt zo hard op moedermelk. All the power to the women die geen borstvoeding willen geven. En ook als je het gewoon niet kan, want dat kan ook en daar is helemaal niet mis mee. Maar ik kon het. Ik had zelfs meer dan voldoende productie. Maar het is in het ziekenhuis uit gemak en koppigheid gewoon kapot gemaakt. Ze hadden mij moeten laten kolven. Ze hadden naar mij moeten luisteren.
Gelukkig was 18u later mijn kindje terug zoals ik ze de eerste dag had leren kennen. Nog altijd een rustig kind hoor, maar pittiger. Met een wijze blik en een lieve lach (sinds enkele dagen). Eentje die zes weken later jammer genoeg meer en meer flesvoeding nodig heeft aangezien mijn productie niet opnieuw op gang gekomen is… Desondanks kolven tegen de sterren op, liters water, havermout, noten, thee en speciale pilletjes, meermaals proberen afbouwen van kunstvoeding, ieder uur aanleggen en continu huid op huid contact. Ze kwam niet bij. Dus krijgt Amelianna meestal een zesgangenmenu: Borst links, borst rechts, borst links en borst rechts, een flesje afgekolfde melk en een flesje kunstvoeding tot ze eindelijk genoeg heeft. En dat acht keer per dag. Gelukkig is haar ritme nu normaal en slaapt ze redelijk goed s nachts, waardoor ik intussen bijna hersteld ben van de ‘week zonder slaap’ zoals ik het noem… Mensen zeggen zelfs dat ik er goed uitzie, vandaag zelfs nog van een opa in de supermarkt: “Uw babytje is zes weken, jawadde gij zijt goed bekomen jom” En het wordt ook door iedereen (gynaecoloog, mijn moeder, mijn vriend, vrienden en kennissen,…) bevestigd: Ik had het zelf echt nooit gedacht, maar ik heb een gigantisch groot moederinstinct!