Mijn derde trimester is begonnen en het leek mij dus een goed moment om nog eens een blogpost te schrijven met updates. Het gaat namelijk heel goed met mij en babypeet. Babypeet is een taaie, dat is al gebleken, taaier dan de mama… Zucht! Hoewel mijn zwangerschap op papier perfect verloopt: Geen (echte) bandenpijn, weinig bekkenpijn, perfect gezond en normaal en baby valt volkomen binnen de normen. Niet te klein, niet te groot. Ik voel me daarentegen… Erg groot… LMAO
Straks daarover meer.
Leen vs sleep 0 - 1000000000...
Ik leed aan extreme slapeloosheid en heb gedurende twee maanden amper geslapen. Ik heb hiervoor zelfs een tijdje medicatie moeten nemen (die werkte ook niet altijd trouwens). Ik was wanhopig. Baby groeide en tuimelde vrolijk voort en ik was miserabel. Ik ben dat slaaptekort nog aan het inhalen. En als er nu één iemand mij stuurt met deze boodschap: “Ha, slaaptekort, het echte slaaptekort komt nog.” Dan smijt ik mijn 1000€ laptop in uw gezicht. Ik meen het. Je moet dan een hele baby zien te groeien, een bedrijf leiden en doen groeien zodat het semi-passief draait als je die baby uit je moet persen, een twintigtal cliënten begeleiden en af en toe nog eens buitenkomen ook… Op nul slaap. Nog steeds heb ik erg slechte nachten, maar ik wil geen medicatie meer nemen. Twee nachten geleden sliep ik bijvoorbeeld niets, nul, geen minuut. Omdat ik bij de vroedvrouw geweest was en ik helemaal overprikkeld buitenkwam. En alles is belangrijk “want het gaat wel om je baby he”. Guilt tripping and shaming ten top. Je zou denken dat die beter weten, maar soit..
Met weinig slaap komt, uiteraard, meer eten. Ten eerste omdat je lichaam energie wil. Ten tweede omdat je de pure wilskracht niet meer hebt om ook maar één moment nee te zeggen tegen de cravings. Mind you: Ik heb geen enkele coaching afgezegd omwille van mijn vermoeidheid. Ik had 6 à 8 trainingen, vijf à zes dagen per week. Ik bleef 60+ uren werken per week. Omdat het moest. Ik ben nu een klein beetje afgebouwd, als in: Twee projecten een beetje simpeler gemaakt en wat afgebouwd. Maar mijn cliënten blijven op de eerste plaats staan. Of eigenlijk, de tweede…
Want hoewel het op voedingsvlak erg slecht gegaan is, zijn er in de afgelopen 7 maanden ook maar amper mijn eigen trainingsmomenten afgezegd. Ja de trainingen werden gehalveerd in tijd. Of soms deed ik maar 1 set hip bridges en zat ik de rest van de tijd voor mij uit te staren, compleet onbewust van de tijd… Maar ik hield de routine erin en de belofte aan mezelf hoog.
30 à 45 minuten per dag aan fysieke activiteit. Wandelen, mobility, fietsen, rondjes wandelen in mijn gym omdat ik op dat moment geen fuck gaf om eender welke oefening (zelfs niet om single hand bent over row – my baby) of ja, minstens drie keer per week een volwaardige workout. Natuurlijk is dat nog altijd een veel lager energieniveau dan voor de zwangerschap (toen deed ik 10k stappen, altijd recht staan tijdens coachings (ik moet nu afwisselen voor die bekkenbodem), los daarvan ook een wandeling, fietstocht of lichte cardiosessie van 30 min per dag en vijf zes workouts per week). Niet moeilijk dan dat ik bijna 10kg bij ben. Gedurende twee maanden was er voor de dokter en mezelf iets anders veel belangrijker: die slaap, op mijn positieve komen en zien te ontspannen. Naar de rest werd bijna niet gekeken. Dus ja ik schrok vorige week eventjes toen ik het getal op de weegschaal zag, maar niets om mij zorgen over te maken.
We deal. We move on. We do our best.
Leen vs workouts 1 - 0
Mijn workouts gaan dus heel goed. In het derde trimester begint die buik echt in de weg te zitten en je begint ook andere kwaaltjes te ondervinden: De buikspieren komen open te staan (diastase – 95% van de vrouwen heeft een diastase op 30 weken zwangerschap, normaal gezien verdwijnt die weer na de bevalling, maar soms ook niet en dan moet je daarop extra oefenen) wat oefeningen boven het hoofd moeilijker kunnen maken. Ook push ups of pull downs zijn lastig, daarom kan je die vervangen door andere oefeningen, zoals de seated chest press en unilaterale oefeningen (single arm pulldown met je andere hand op je buik) om toch met dezelfde intensiteit te trainen, zonder die buikdruk te verhogen. Ook oefeningen zoals deadlifts zijn wat moeilijker en ik kan minder diep squatten en lungen. Ik heb zelf een diploma van pre en post natale coach, maar vanwege de mentale balast en overprikkeling die ik ondervindt, volg ik nu zelf een schema met drie fullbody workouts per week van SterkHer, je kan die aanvullen met circuitworkouts en mobiliteit, wat ik doe.
Zo train ik 6 dagen per week aan een zeer rustig tempo:
MA: Fullbodyworkout van 45 min à 1u
DI: Circuit van 20 min: fullbody
WOE: Fullbodyworkout
DO: Circuit van 20 min: billen
VRIJ: Zwemmen en mobiliteit
ZA: Fullbodyworkout
Het schema van SterkHer is niet op maat, dus je moet nog steeds weten wat je doet en aanpassen waar nodig, maar het maakt dat ik me rustiger voel en minder gefrustreerd wanneer ik alweer moet verlagen in gewicht of alweer een oefening moet schrappen. Ik merkte al dat die oefening dan sowieso al niet meer voorkwam in haar programma. Iedere coach moet af en toe eens begeleid worden 😉 Zeker nu.
Mijn veerkracht is veel minder. Mijn levensstijl is nu al veel minder op mezelf gerichten ik heb minder tijd (die tijd wordt besteedt aan slapen, ook zelfcare natuurlijk, maar het voelt niet hetzelfde als een deugddoende wandeling, een maskertje of een uurtje schrijven) voor mezelf. De dartelende foetus in mijn buik, wiens lievelingsactiviteiten het gebruiken van mijn blaas als boksbal (juist haar moeder) en het zich uitstrekken van de ene naar de andere kant van mijn buik (juist gelijk haar vader – je zou denken dat een bed van 1m80 groot genoeg is maar neen), is hetgeen mij sane houdt. Waardoor ik nog (een beetje) kan denken. Waardoor ik nog even doorzet tot ik in bevallingsverlof kan. Ik tel de dagen wel een beetje af, maar het bezorgt mij ook wat angst. Want ik wil mijn cliënten zo goed mogelijk helpen tot het einde. Zij verdienen dat echt. Zij investeren in mij en mijn kennis en ze investeren in zichzelf. Ik moet maken dat de vier (ofzo idk yet) maanden dat ik out ben een moment is dat ook zij de beloften aan zichzelf niet vergeten nakomen en mijn strategieën ook echt gebruiken. Dat de motivatie van binnenin komt!
Het zal, zoals bij mezelf ook, altijd met vallen en opstaan gaan, maar zo lang je iedere keer terug rechtkruipt en blijft gaan voor jezelf, kan je niet falen. You can’t fuck it up!
Ben jij geïnteresseerd om meer te weten te komen over trainen tijdens de zwangerschap?Download dan mijn gratis e-book.
