Bakken in de zon. Zwoele zomeravonden. Er bestaat niets beters toch? Wel… Nee. Niet als je 130kg weegt. Gedurende mijn hele leven vond ik de zomer de hél. Ik zweette als een paard, ik voelde me constant vies en ik zag knalrood van de zon en/of de warmte. Ik was altijd blij als die nog-nét-iets-zweterigere mannelijke vriend mee ging als we een terrasje gingen doen in de zon (breek me de bek trouwens niet open over terrasstoelen).
In een mini-hittegolf zoals afgelopen dagen, zag je me zelden buiten. Als ik het kon vermijden, ging ik die hitte niet in. Slanke mensen kunnen het zich moeilijk voorstellen (en ik spreek ook niet voor iedereen met overgewicht), maar toen ik zo dik was, had ik enorm veel moeilijkheden: Liters zweten, hoge bloeddruk, smetplekken onder mijn borsten en tussen mijn bilspleet, en het allerergste: schurende dijen met brandwonden of zelfs open schaafwonden tussen mijn benen als gevolg. Ik moest in de zomer zelfs halflange leggings blijven dragen onder mijn kleedjes, wat het er natuurlijk niet koeler op maakte. Shorts gingen ook niet, want die kropen omhoog en dan begint het probleem opnieuw. En bovendien wilde ik geen shortjes dragen omdat ik het echt niet mooi vond.
Toen ik een tiener was, was ik leiding op de Speelpleinen van Kalmthout, maar doorheen de jaren trok ik me meer en meer terug van de kinderen en begeleidde ik de andere leiding. Dat kwam door ervaring, maar ook (en vooral) omdat ik dan minder moest rondrennen en dus minder zweette. Ook de opmerkingen van de (h)eerlijke kinderen, werden me vaak te veel.
Als je 70kg overgewicht meedraagt, staat je lichaam sowieso al onder stress, zelfs als het niet warm is. Ik kan de keren dat ik het écht koud had, op één hand tellen. Zelfs in putje winter zagen mijn studiegenoten mij niet met een jas en een muts droeg ik niet omdat ik ervan begon te zweten op mijn hoofd.
Mijn dagelijkse realiteit kan er niet verder van af zijn: Ik droeg tot vorige week nog een muts op de fiets, ik heb het bijna altijd koud en enkele maanden geleden beklom ik op reis twee dagen na elkaar een berg met een korte short. Oké, mijn benen zien er niet perfect uit omdat ze minder strak zijn door de vele kilo’s die eraf zijn en soms lijkt het alsof ik een buikje heb, terwijl het gewoon huidoverschot is, maar ik laat me daar niet door doen. Ik weet waar ik vandaan kom en ik vergelijk mezelf met niemand anders. Nu ga ik zelfs joggen in een short en loop ik een hele dag (en avond) in een kleedje met blote benen. Sun’s out, Leentje’s out, want bij de eerste straaltjes, lig ik al op mijn terras. Toen we gisteren op de Graslei zaten, deden mijn vriend en ik zelfs armspieroefeningen in de hitte. Ik heb zelfs het gevoel dat ik minder snel verbrand nu!
Wat zijn jouw ervaringen met (extreme) hitte en hoe los jij het probleem van de schurende dijen op? Laat het weten in de comments hieronder!