Mijn broer vertelde dingen en vroeg dingen, maar ik wilde eigenlijk enkel maar alleen zijn. Ik zag er niet uit. Ik was helemaal geen zus om trots op te zijn, zoals hij wel beweerde. Ik moest overgeven. Na een dik uur viel ik in slaap. Toen ik wakker werd was mijn broer weg. Ik zag flarden van tv-programma’s als Friends, Modern family,… Al die komische series die in de vooravond spelen. Die dag kreeg ik niets te eten of te drinken. Honger had ik niet. Ik bestond enkel nog. Die eerste nacht was de hel. Ik had verschrikkelijke pijnen in mijn schouder (een bijwerking van het opblazen van de buik tijdens een kijkoperatie) en dacht zelfs dat ik een hartaanval zou krijgen (al krijg je dan wel pijn in de tegenovergestelde schouder, maar soit…). Ieder half uur stond er een verpleegster bij mij in de kamer. Mijn drukverbanden om een bloedklonter in mijn been te voorkomen, sneden in mijn vel. Zo dik waren mijn benen. Nu, anderhalf jaar na de operatie, zie je nog steeds een vage, blauwe lijn net onder mijn knie.

De tweede dag mocht ik water drinken. Ik gaf over. Ik had me nog nooit zo zwak gevoeld. Door het warme zonnetje dat binnenscheen, viel ik overdag weer in slaap na een waardeloze nacht. Dokter Defoort kwam langs. Alles was goed gegaan. Een hele uitleg over medicatiegebruik en dat ik moest proberen wandelen. Een verpleegster hielp om mij te wassen en ze ‘dat het allemaal nog goed meeviel met mij’ en ‘dat ze wel ergere gevallen gezien had’. Nou… Bedankt? Terwijl ik wachtte in een luie stoel, verschoonde de verpleegster mijn bed.